تو را دوست می د ارم

چون نان و نمک

چون لبان گُر گرفته از تب

که نیمشبان در التهاب قطره ای آب

                                      بر شیر آبی بچسبد.

تو را دوست دارم

چون لحظه ی شوق، شبهه، انتظار و نگرانی

در گشودن بسته ی بزرگی که نمی دانی در آن چیست!

 

تو را دوست دارم

چون سفر نخستین با هواپیما

بر فراز اقیانوس.

چون غوغای درونم

لرزش دل و دستم.

در آستانه ی دیداری در استانبول.

تو را دوست دارم چون گفتن «شکر خدا زنده ام».

نوشته شده در شنبه 90/5/8ساعت 12:8 عصر توسط سحر نظرات ( ) | |